اثر تکرار گچ‎گیری پونستی بر بیماران مبتلا به کلاب فوت مقاوم به درمان

پیش‎زمینه: درمان با استفاده از تکنیک گچ‎گیری پونستی روش استاندارد درمان کلاب فوت است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر استفاده از تکرار روش پونستی در مواردی است که پس از اقدامات قبلی اصلاح نشده است. مواد و روش‎ها: این مطالعه آینده‌‎نگر بر روی بیماران بزرگتر از 3 ماه مبتلا به کلاب‎فوت که دفرمیتی آنها با گچ‎گیری‎های قبلی اصلاح نشده بودند و برای عمل جراحی به کلینیک‎های ما ارجاع شده بودند انجام شد. نمرات اولیه و نهایی «پیرانی» در یک پیگیری متوسط 5/4 ساله مقایسه شدند. نمرات عملکردی، میزان عود، و روش‎های اضافی مورد نیاز برای اصلاح نیز بررسی گردیدند. یافته‎ها: 79 پا از 53 بیمار در سنین 3 ماهگی تا 9 سالگی مورد بررسی قرار گرفتند که میانگین نمرات پیرانی آنها 4/4 بود و قبلاً به‎طور میانگین 8/7 (5/2±) بار گچگیری شده بودند و 9 مورد تنوتومی آشیل داشتند. به‎طور متوسط 3/4 (7/1±) (محدوده: 2 تا 8) بار گچ‎گیری و 32 مورد بلند کردن تاندون آشیل (ATL) مورد نیاز بود تا اصلاح کامل در 77 پا (98% موارد) صورت گیرد. عود دفرمیتی در 42 پا (53%) دیده شد که منجر به اصلاح 89% موارد در پیگیری نهایی شد. با این حال، نمره عملکردی در پایان، در 93% موارد خوب یا عالی بود. نتیجه‎گیری: استفاده مجدد از تکنیک پونستی در موارد مقاوم به درمان، از میزان موفقیت بالایی، حتی در مراحل دیررس برخوردار است. سطح شواهد بالینی: سطح 4